Werkbezoek Stichting Help Afrika

Nog even en we vertrekken!
Al maanden zijn we bezig met de voorbereidingen. Op elke vergadering passeren alle projecten die we financieel ondersteunen en zoals gebruikelijk maken we elke 3 jaar een werkbezoek langs onze projecten.
In 2011 was ons laatste werkbezoek, een bijzonder bezoek omdat we getuige mochten zijn van de officiële opening van de school die met financiële ondersteuning van velen van u en enkele grote giften en subsidie van Wilde Ganzen en het NCDO mogelijk werd gemaakt. Een opening die de hele dag duurde. Dat de kinderen zich zo lang rustig wisten te houden, zou hier onmogelijk zijn. Wellicht was de beloofde gratis maaltijd hier debet aan!
In september reizen we met een delegatie van 4 personen af naar Nairobi waaruit we onze reis, samen met onze vaste chauffeur James, zullen beginnen. Na de vliegreis overnachten we eerst in Nairobi en zullen de volgende dag vrijwel de hele dag in de auto zitten om te komen bij ons volgende overnachtingsadres. We overnachten in de zgn. Mill Hill Houses. Dit zijn van oorsprong overnachtings/rust adressen voor rondreizende priesters en nonnen waar wij als goed doel organisatie, uiteraard wel tegen betaling, gebruik van mogen maken. Voordat we afreizen naar ons eerste project, het Babyhome waar een kleine 50 pasgeborenen tot peuters worden verzorgd, hebben we eerst een ontmoeting met een Nederlandse vrouw die hier regelmatig komt. We hopen d.m.v. haar wat bij de praten over het reilen en zeilen in het Babyhome. Onze bezoeken zijn nl. vaak moment opnames en gekleurd omdat we worden verwacht en er, net zoals wij dat zouden doen, ons huis zouden oppoetsen. In de middag reizen we af naar het Babyhome waar we zullen overnachten en ons op de hoogte zullen stellen van het wel en wee van de kinderen. Uiteraard zijn we blij elkaar weer te zien. Tussen Stichting (ofwel Stitching, zoals men daar zegt) Help Afrika bestaat al jaren een warme band en het voelt als thuiskomen als je de babies in hun bedjes ziet en de bekenden weer begroet. Na de overnachting gaan we rond de tafel om onze vragen te stellen en de situatie in werkelijkheid te aanschouwen. Vragen over ziektes, HIV, medicijnen, doktersbezoek e.d. Ook zal de terugplaatsing bij families aan de orde komen. De kinderen worden tot ongeveer hun vierde in het Babyhome verzorgd waarna men alles in het werk stelt om familie op te sporen en daar de kinderen terug te plaatsen. Heel af en toe wordt een kind geadopteerd. Dit gebeurt eigenlijk zelden en al helemaal niet naar het buitenland. Als dit al gebeurt, moeten de adoptief ouders er behoorlijk wat tijd in steken om in Kenia tijd door te brengen(9 maanden). De adoptie procedure naar het buitenland heeft dus geen voorkeur. Mocht er nog tijd en gelegenheid zijn dan rijden we nog even naar het huis voor gehandicapte kinderen. We zijn daar al enkele keren geweest en zijn onder de indruk wat men daar met weinig middelen heeft bereikt. In onze ogen is het zeer primitief en van aangepast wasgelegenheid tot fysiotherapie heeft men nog nooit gehoord. De vorige keer hebben we alle rieten tassen, die daar worden gemaakt, opgekocht en meegenomen naar Nederland voor verkoop. Wellicht maken we weer ruimte in onze koffers voor deze prachtige tassen. We steunen in elk geval een goed doel daarmee.
Na dit indrukwekkende bezoek reizen we weer terug naar het Mill Hill in Kisumu en gaan vanuit hier de volgende dag toeristje spelen en zijn van plan het Kakamego Forest te bezoeken. Dit is het enige overgebleven tropische regenwoud in het westen van Kenia met talloze boom-, vogel- en vlindersoorten. Het schijnt een prachtig wandelgebied te zijn.
De volgende dag gaan we weer op weg en wel naar het woenstijnachtige plaatsje Marigat. Hier zullen we het grootste gedeelte van ons werkbezoek blijven. We bezoeken natuurlijk de school die we in 2011 feestelijk mee mochten openen maar zullen ook de verdere problemen in kaart brengen. Destijds zijn hier de Turkana’s als vluchtelingen neergestreken. Een terrein met zand en grote cactussen. Intussen is het uitgegroeid tot een gebied verdeeld in 4 of 5 dorpen met slechts EEN waterpunt. Eigenlijk willen we dit wel eens beter aanschouwen en wellicht kunnen we iets aan het waterprobleem doen. We kunnen ons hier toch niet voorstellen dat we kilometers moeten lopen om water te halen. Ook het voedselprobleem speelt hier nog steeds. Zo worden de allerarmsten al jaren door Stichting Help Afrika ondersteund door voedseluitdeling. Eigenlijk wil men ook een soort silo bouwen om in tijden van overproductie voedsel op te kopen. Genoeg te zien en te bespreken dus.
In Marigat kennen we ook de medische mobiele kliniek. Tijdens ons bezoek in 2011 zijn we meegeweest met de rondreizende medische kliniek. Dit jaar zal onze aandacht uitgaan naar de pasgebouwde kraamkliniek die dankzij de financiële steun van Stichting Help Afrika werd gerealiseerd. De plannen waren aanvankelijk groot evenals de begroting die we kregen toegestuurd. Als kleine stichting was dit wat te veel van het goede zodat de bouwplannen zijn bijgesteld en er een zogenaamde eenkamerkliniek is gebouwd. In Kenia komt veel sterfte voor bij zwangeren en ook tijdens de bevalling sterft met regelmaat moeder en/of kind. Na al deze besprekingen en eindeloze wandelingen hopen we nog even tijd te kunnen vinden om naar Lake Bogoria te gaan. Wie de prachtige natuurseries op de televisie volgt, heeft ook al kunnen genieten van de vele flamingo’s die in dit meer leven. De reis er naar toe is al prachtig met al die bijzondere dieren die we zullen tegenkomen. In het meer zijn ook geisers waarvan het water zo heet is dat we er eitjes in kunnen koken! Altijd leuk toch. We trekken ook nog een dag uit voor Salawa waarvan de reis er naar toe al spectaculair is. Door rivierbeddingen (hopelijk droog) en afbrokkelende afgronden reizen we naar Salawa waar we in 2011 ook zijn geweest en waar d.m.v. financiële steun van de stichting een medisch gebouwtje werd gebouwd. Men ziet uit naar onze komst zodat we met eigen ogen kunnen zien wat ze hebben gerealiseerd.
Voor ons volgende project reizen we af naar Naivasha, een weeshuis met opgroeiende kinderen. En net als in een gezin met opgroeiende kinderen hier, wordt alles duurder en wordt het steeds moeilijker om de eindjes aan elkaar te knopen. Toch willen we bekijken of we van dit project afscheid gaan nemen. Ons beleid is er op gericht om niet eindeloos financieel te ondersteunen. Bij sommige projecten is dat bijna onmogelijk maar eventueel nieuwe projecten zullen zeer duidelijk een start- en einddatum krijgen. Ook in Naivasha maken we nog even van de gelegenheid gebruik om een boottocht te maken op het meer waar we vast talloze nijlpaarden kunnen spotten en bij een eilandje afmeren om daar midden tussen de giraffes, zebra’s en andere dieren kunnen zien.
Bijna aan het eind van onze reis gaan we vanuit Nairobi nog de sloppenwijken in (mits dat het veilig is). Degene waarmee we samenwerkten aan de tot standkoming van de school in Marigat werd overgeplaatst naar het straatarme Kiberu, een sloppenwijk van Nairobi. Ze heeft het daar bijzonder moeilijk gehad het eerste jaar en d.m.v. emails heeft ze ons op de hoogte gehouden van haar ervaringen.
Vanuit Nairobi hopen we weer naar huis te vliegen waar het thuisfront vast een zucht van verlichting zal slaken als we weer oog-in-oog staan.
Stichting Help Afrika